Г.Тукай. Таз.

#ГабдуллаТукай
Таз.
Мәдрәсәдә бар иде бер таз малай, —
Бик шаян, шуклык белән мөмтаз малай.
Бик тирән — башындагы каткан бүрек,
Бер дә салмый, булмый һич башын күреп.
Кайсы чакта бүркен алып ташлыйлар:
«Әй, кояш чыкты! Кояш чыкты!» — диләр.
Ул заман без барчамыз бик кечкенә,
Зурымызга яшь булыр унөч кенә.
Башчыбыз Таз, бер заман без уйнадык;
Һичберәү күрмәс әле дип уйладык.
Аһ, бәла! Безне казый күргән имеш,
Уйнаганны ул карап торган имеш.
Кәйфемезне бик тиз үк кыскартты ул, —
Безне шул чактук хөкемгә тартты ул.
Куркытып казыйга тезләндек хәзер,
Төрле юл котлырга эзләндек хәзер.
«Казый абзый! Безне син кызган», — димез;
«Һәр усаллык башы шул Таздан», — димез.