Гөлнур Айзат Хикәя "Китмә" (2)

Дәвамы...

Төшке ашны сөйләшми генә ашадылар. Аштан соң, ир, хатынын гаҗәпләндереп, кием шкафыннан берничә костюмын, күлмәк, спорт киемнәрен зур спорт сумкасына салды да:
– Мин боларны Сабирәгә илтеп килим әле. Килен төшкәч, кием җыеп йөрү уңайсыз булыр, – дип, ишеккә юнәлде.
Миләүшәнең, әйтерсең лә, йөрәге урыныннан өзелеп төште.
– Чыңгыз! Чыңгыз!
Чыңгыз сумкасын уң як беләгенә асты да берни эндәшми генә ишектән чыгып китте. Борылып караса, үзенә инәлеп, тилмереп караган Миләүшәнең кап-кара күзләре белән очрашкач, сөю һәм өмет тулы карашларны күтәрә алмамдыр, дип уйлады бугай. Миләүшә, нишләргә белмичә, онытылып, гаҗиз булып, ишек алды ягына карый торган зал тәрәзәсенә таба атлады. Бу авыр халәттән култык таякларын алырга да онытып җибәргән – атлады дию дөрес булмас, алга талпынып идәнгә ауды. Таякларны алып торырлыкмыни хәле, кызу-кызу шуышып, тәрәзә янына килде. Тәрәзә төбенә ябышып диярлек күтәрелде дә тәрәзәне ачып җибәрде:
– Чыңгыз! Чыңгыз җаным!
Миләүшәнең үксеп елап кычкырган тавышына тәрәзә пыялалары зеңләп куйды, тәрәз каршындагы миләштән пырылдап, куркып чыпчыклар күтәрелде. Ничә еллар әрнү-сагышларын йөрәгендә йөртеп тә бирешмәгән хатын тәрәзә төбенә сыгылып төште. Тәрәзә төбендә өч миләүшә – бишни чәчкәләргә күмелгән ике гөле һәм язмыш сынаган хатын!
– Чыңгыз, Чыңгызым! Ничекләр генә яшәрмен мин синсез?! Чыңгыз!
Миләүшәнең күз яшьләре гөлләргә тамды. Шәмәхә чәчкәләргә тозлы күз яшьләре дә авыр иде, күрәсең, алар да башларын иде.
Хатынның бераздан тавышы тынды, иңсәләре туктаусыз бер күтәрелеп, бер төшеп торудан гына, аның һаман иңгелдәп сулкылдавын чамалап була иде. Тәрәзә төбендә күпме шулай торган булыр иде – кинәт капка ачылды. Булат икән!

Миләүшә, улыннан күз яшьләрен яшерергә теләп, башындагы яулык чите белән тиз генә күзләрен сөртеп алды. Улы өйгә кергәндә, ул инде кухня ягына шуышып чыгып җиткән, чәй кабызып җибәргән иде.
– Әни, мин бүген дус егетләр белән кечкенә генә мәҗлес оештырмакчы булам. Өстемне алыштырырга гына кайттым. Чәй эчеп тормам. Мине егетләр кафеда көтә.
Булат газ плитәсе янында арты белән борылып баскан әнисен кочаклап алды. Шунда гына әнисенең кызарган күзләренә игътибар итте:
– Әни, әллә елагансың инде?
– Китте, – диде дә, үзеннән шактый олы гәүдәле улының күкрәгенә капланып кабат үксеп җибәрде.
– Әни, кем китте? Кая?
– Китте... әтиегез китте... Сабирәгә...
– Тукта, аңлатып сөйлә әле, әни, нинди Сабирә?
– Сабирә, Айсылу...
Булат, әнисен култыклап, кухнядагы креслога утыртты, култык таякларын кресло читенә куйгач:
– Әни, хәзер тынычлан да, аңлатып сөйлә, кем ул Сабирә, әтигә кем ул, кая китте әти?
– Әтиегезнең икенче гаиләсе!
– Аңламадым.
– Сабирә әтиегезне яратып яшәгән хатын. Әтиегезнең Айсылу исемле кызы да бар. Мин моны сезгә бик күптән әйтергә тиеш идем...
Миләүшә туктап калды. Теле аңкавына ябышкан сыман – әйтер сүзләрне түшәмнән эзләгәндәй, өскә карады. Башы әйләнеп китте, әйтерсең, түшәм аның өстенә ишелә-якыная бара. Булат әнисенең хәрәкәтсез аякларын кочаклап, алдына иелде.
– Әнием, ничә яшь инде ул кызга – Айсылуга, дим? Әти шул гомер хыянәт иттеме сиңа?
– И улым, моны хыянәт дип әйтеп булса икән?! Хыянәт иткән кеше мине ничә еллар кулларында күтәреп йөртер идеме икән?! Сине тапкач та, аякларым йөрмәс булгач, әтиең бит мине сабый бала кебек карады. Күтәреп мунчага алып барыр, юындырып чыгарыр иде... башта сезне... аннары мине...

(Дәвамы бар)